Pewnie wcale Was to nie dziwi, że znów rabarbar? Ano jakoś mnie wzięło. Całkowicie. Straciłam głowę. Zakochałam się. Zwariowałam. A na imię mu...Rabarbar :)

Gdyby ktoś, parę miesięcy temu, powiedział mi, że tak to będzie wyglądać i że co drugi wpis na blogu będzie dotyczył rabarbaru to bym mu chyba nie uwierzyła.

A dziś mam przed sobą całą listę rabarbarowych łakoci, które MUSZĘ zrobić, wypróbować i utwierdzić się w przekonaniu, że TO JEST MIŁOŚĆ :))))

Dzisiejszy dzień był wyjątkowo udany.

Zaraz po telefonie od Arkadiusza, że wstał i będzie się szykował do mnie, zabrałam się za ciasto. Zagniotłam je i schowałam do lodówki. Gdy A. przyjechał razem z zakupionym dla mnie rabarbarem, podałam mu obiad i dokończyłam robić ciasto. Jest ekspresowe (nie licząc chłodzenia w lodówce). I naprawdę PYSZNIUTKIE :) 

Na deser zjedliśmy po duuuużym kawałku ciacha (wcinaliśmy jeszcze gorące), a potem... ale o tym zaraz ;)

Kruchy placek z rabarbarem

• 3 szklanki mąki
• szklanka cukru
• 250g miękkiego masła
• 6 żółtek
• 1.5 łyżeczki proszku do pieczenia
• cukier waniliowy
• ok. 6 łodyg rabarbaru

Wszystkie składniki oprócz rabarbaru ze sobą łączymy, zagniatamy, formujemy kulę, owijamy w folię iwkładamy do lodówki na godzinę (lub do zamrażarki na 20 minut).

Formę do pieczenia smarujemy masłem, podsypujemy mąką i wykładamy w nią ciasto.

Rabarbar obieramy, kroimy w mniejsze kawałki i układamy na cieście, delikatnie dociskając.

Wkładamy do piekarnika (175 st) i pieczemy ok. 40 minut.

Po ostudzeniu posypujemy pudrem.

...a potem wybraliśmy się na spacer, bo zza chmur wyjrzało słoneczko i żal było nie skorzystać z takiej pogody. Zabraliśmy psa, wózek z moją (no może tak nie całkiem moją...) Zosieńką , facetów (nie dali się prowadzić na smyczy) i razem poszliśmy na łąki, rozkoszować się naturą :)

A że humory wszystkim dopisywały to nie obyło się bez wygłupów:

Zefir dzielnie nam towarzyszył, czasem tylko patrząc z politowaniem :)

A w drodze powrotnej znaleźliśmy łupinkę orzecha w kształcie serca :) Ot, takie małe a cieszy :)

Zrobiliśmy także małą sesję zdjęciową Zosi (mojej chrześnicy).

A tu dwa moje skarby ;*

I najukochańsze łapki na świecie :)

Zauważcie, że z ciasta kruchego zostało mi 6 białek... ;)

Nie, nie, tym razem nie będzie to beza :)

Powiem tylko, że będzie to coś delikatnego, puszystego, przywodzącego na myśl lato... gorące i słodkie lato! :)

Pozdrawiam Was serdecznie i całuję w czubek nosa :)))